Ruch Rastafari nigdy nie był scentralizowaną religią, wielu rastafarian uznaje go nie za religię, a za „drogę życia”^[12]. Większość ludzi uważanych w Europie za rasta nie identyfikuje się z konkretnym wyznaniem, definiując siebie jako rasta przez ubiór, obyczaje, muzykę i częste przebywanie w gronie podobnych osób, tworząc w ten sposób subkultury. Kultura ta nigdy nie została szeroko zrozumiana poza Karaibami i częściowo Afryką. Niektórzy rastafarianie uprawiają również działalność polityczną, jak np. Nandor Tanczos albo Ras Sam Brown i jego partia Suffering People's Party z roku 1961, lub łagodzą konflikty polityczne, jak np. Bob Marley. Zaprosił on ówczesnego premiera Michaela Manleya oraz przywódcę opozycji Edwarda Seagę na scenę, a następnie wykonano sławne zdjęcie trzymających się za ręce w symbolicznym geście pokoju podczas bardzo brutalnej kampanii przedwyborczej.